dəhnə

1.

is. <fars.> Yüyənin və ya cilovun atın ağzına salınan dəmir hissəsi; cövzə. At dəhnəni çeynəyə-çeynəyə irəli atıldı. – <Boz at> ağzını canavar kimi açıb çilovun dəhnəsini gəmirir, paçasını gen ataraq qaçırdı. Ə. Vəl..

2.

is. <fars.>

1. Ana xətdən ayrılan arxın, şırımın və s. -nin başlanğıcı. Bu dəhnə sel dəhnəsidir, Lil hökmran, qaya əsir. . . M. Araz. Görürəm Tərtər HES-in köpürdüyünü; Polad dəhnədə. M. Müş..

2. Dəyirman arxında suyun yığıldığı yer; bənd. Dəyirmanı yatırtdıqda suyu dəhnədən arxa buraxdılar. S. S. A..